“Ah, vingerafdrukken op de eID. Wat kan daar nu mee gebeuren?”. 

De voorbije weken ontstond felle discussie naar aanleiding van het wetsvoorstel van Jan Jambon. Nieuw is het wetsvoorstel niet, het idee dateert immers al van 2015. De Gegevensbeschermingsautoriteit (de nieuwe Privacycommissie) was en is bijzonder kritisch over de opname van vingerafdrukken op de eID. Zij stelt dat een dermate grote inbreuk op het privé-leven niet proportioneel is tot het doel. Er zijn in ons land immers slechts een aantal honderd gevallen van identiteitsfraude. Om die aan te pakken, acht het Kabinet Jambon het noodzakelijk dat 11 miljoen Belgen hun vingerafdrukken afstaan aan de overheid. 

Het protest kwam echter niet enkel uit de hoek van privacy- of technische experts. Op Twitter ontstond spontaan de #ikweiger-beweging, ingezet door gewone burgers die zich terecht zorgen maken over de informatiedrang van deze regering. 

We leven in bange tijden, althans volgens deze regering. Anonieme SIM-kaarten werden eerder afgeschaft (want terroristen bellen toch allemaal met een prepaid kaartje, nietwaar?), ANPR-camera’s die uw doen en laten overal en 24/7 monitoren worden volop uitgebouwd op onze Belgische wegen, en als kers op de taart worden we behandeld als potentiële criminelen. Genoeg is genoeg. 

Er is een tijd van opinies schrijven, en er is een tijd van handelen. Ik schreef de voorbije jaren heel wat over die ANPR-camera’s, en over het idee van vingerafdrukken op de eID. Er werd meermaals aan het Kabinet Jambon de hand gereikt om te discussiëren over de zware impact van dit en andere voorstellen. 

Het is nu tijd van handelen. Het is nu de tijd dat het Grondwettelijk Hof zich moet buigen over de acties van de Minister van Veiligheid, en in welke mate die nog te rijmen vallen met onze democratische vrijheden en rechten, zoals uitgezet in onze Grondwet. Wordt ongetwijfeld vervolgd. 

Matthias Dobbelaere-Welvaert. 

Directeur The Ministry of Privacy.
Docent Erasmus Hogeschool Brussel.
Legal Storyteller DOBBELAERE-WELVAERT.